De strijd is beslist: Jameson is verslagen door de Boeren. Het lot van Jameson is vooralsnog onduidelijk. Er gaan geruchten dat hij gefusilleerd is, maar niemand kan dat bevestigen of ontkennen. De verwarring over de situatie is Zuid-Afrika wordt onder andere veroorzaakt door een kapotte telegraafkabel. Telegrammen met nieuws komen daardoor maar mondjesmaat aan:
Men ziet in spanning tijdingen over de gebeurtenissen in Transvaal te gemoet, maar ten gevolge van het breken van de kabel tusschen Aden en Zanzibar is de telegraphische gemeenschap bijna geheel verbroken.
De aanval op Transvaal is het gesprek van de dag in Nederland. Zo bericht het Handelsblad dat vanavond, na afloop van de revue “Amsterdamsche Snuifjes” (nee, deze voorstelling gaat niet over het hoofdstedelijke cocaïnegebruik) in het Grand Théâtre van Lier, de Amsterdamsche Stedemaagd een kort en toepasselijk gedicht zal voordragen over de toestand in Zuid-Afrika. Tegelijkertijd (of daarna?) wordt in een tableau vivant (letterlijk: levend schilderij) de nederlaag van de Engelsen uitgebeeld. Ik zou waarschijnlijk in lachen uitbarsten als ik moest kijken naar een stel verstilde revueartiesten die net doen alsof ze op een slagveld staan, maar het publiek uit die tijd vond het waarschijnlijk prachtig. Ik moet denken aan het eerste hoofdstuk uit Eline Vere (geschreven in 1887-1888) waarin Louis Couperus in gloedvolle bewoordingen een tableau vivant beschrijft dat in huiselijke kring wordt opgevoerd:
In den witten gloed van het licht scheen het oude Egypte herschapen te zijn. Tusschen weelderige draperieën zag men iets als eene oaze doorschemeren, een blauwe lucht, een paar pyramiden, een palmengroep. Op haar, door sfinxen getorste, rustbank lag Kleopatra, overgolfd door een vloed van lokken, den dood reeds nabij, terwijl zich een adder om heur arm kronkelde. Twee slavinnen wrongen zich in wanhoop aan haar voeten. De bonte droom eener oriëntalische pracht van enkele seconden, de poëzie der oudheid voor korte wijlen herlevend, onder de blikken eener moderne soirée.
– Dat is Freddy! sprak Betsy; beeldig, o beeldig! en zij wees mevrouw Van Erlevoort, welke al die weelde een weinig voor oogen schemerde, de stervende vorstin aan. Nu echter herkende de moeder haar eigene dochter in het bevallige, onbewegelijke beeld, ginds voor haar.
– En dat is Marie, en die andere, o, dat is Lili, onherkenbaar! Wat een prachtige costumes, wat een moeite! Ziet u, die draperie van Lili, dat violet met zilver, heb ik hun nog geleend.
– Hoe doen ze het! murmelde de oude dame.
De witte gloed van het licht weifelde, de deuren schoven dicht.
Tsja. Je moet toch wat als je geen Netflix hebt…
Verder schrijft de krant over een 20-jarige man die in Den Haag een “aanzienlijke geldsom” moest bezorgen. Terwijl hij het Pauwenvinkenpark liep, is hij “aangerand” door twee “hem onbekende personen”:
Een hunner had hem willen doen struikelen, doch de poging daartoe ontwarende, bracht de jongman zijn aanrander eenige geduchte slagen met zijn wandelstok toe, zoodat de man neerviel. De tweede persoon koos daarop het hazenpad.
Twee opvallende dingen: 1) Het begrip aanranding had in 1896 niet per se een seksuele connotatie 2) het was blijkbaar niet vreemd om als 20-jarige rond te lopen met een wandelstok.
